rivail.pl - Nowości

[atalia]

Hmmm...a jakiego uwiarygodnienia oczekujesz?

[Luperci Faviani]

W każdym razie straciłem nadzieję, że pojawią się przekazy uwiarygodnione w 100%, obejmujące swoją treścią taką część opisu zaświatów, aby można było bez zaniepokojenia spojrzeć w odległą przyszłość.

Nie wiem czy dobrze cię zrozumiałem. Dokładne opisania zaświatów w "kilku" książkach jest przecież niemożliwe. Zwróć uwagę ile napisano na temat funkcjonowania naszego świata, iloma książkami wypełnione są biblioteki, ile informacji jest w internecie... Dwie osoby jadące tym samym tramwajem inaczej zrelacjonują podróż, zwrócą uwagę na inne rzeczy. Trudno jest oczekiwać, że nagle wszystkie media zaczną w identyczny sposób przedstawiać zaświaty. Myślę jednak, że najważniejsze wiemy: świat niematerialny istnieje.

[Krzysztoff]

trafnie to ująłeś Luperci

[forrest]

Hmmm...a jakiego uwiarygodnienia oczekujesz?

Przynajmniej takiego, jakie uzyskał Kardec - w odniesieniu do kilku kluczowych kwestii, nieporuszonych w KD.

[kalatala]

Hmmm...a jakiego uwiarygodnienia oczekujesz?

Przynajmniej takiego, jakie uzyskał Kardec - w odniesieniu do kilku kluczowych kwestii, nieporuszonych w KD.

A jakie to są kwestie?

[forrest]

Właściwie to wszystkie można sprowadzić do pytania o posiadanie przez ludzi nieśmiertelnej duszy.

Myślę, że dobrze byłoby mieć odpowiedzi na pytania dotyczące trwałości pamięci minionych zdarzeń. Jeżeli np. jest tak, że przypomnienie przeszłości następuje dzięki odczytaniu jakiejś zewnętrznej bazy danych i minione zdarzenia/przeżycia/doznania wskutek zapomnienia przestają być zapisane w pamięci duszy, to nie ma mowy o jej nieśmiertelności. Erozja pamięci byłaby w istocie erozją części osobowości duszy.

Dobrze też mieć odpowiedzi, czy np. w duszy nie jest zapisana autodestrukcja (śledząc dogmaty ezoteryki, można sobie wyobrazić sytuację, w której dusza kierując się "miłością" łączy się z jakąś większą strukturą, zatracając swoje własne "ja"; byłoby to samounicestwienie i zaprzeczenie koncepcji nieśmiertelności duszy, nawet jak teoretycznie miałaby ona szansę być nieśmiertelna). Niektórzy twierdzą nawet, że dusza nigdy nie była odłączona od jakiejś większej całości - że to jest tylko złudzenie czasowo wyodrębnionej części pewnego tworu obejmującego wszystko, co istnieje; i tylko kwestią czasu jest jej ponowne połączenie z tą "całością wszystkiego". Ta koncepcja jest obecna m. in. w książkach Neale'a Donalda Walscha ...jedna z tych najbardziej pesymistycznych koncepcji.
Tę kwestię również Kardec poruszył w "Niebie i piekle wg spirytyzmu" – niesamowita jest ta pierwsza część tej książki zawierająca rozważania filozoficzne. Otrzymał też bardzo skrótowe odpowiedzi, które zamieścił w KD - te wskazują na poprawność koncepcji nieśmiertelności duszy.

W podpisie mam wypowiedź pewnego ducha ...jednak jakoś mało duchy podkreślają tę kwestię, że jak jest dwóch obserwatorów rzeczywistości, to przy dostatecznie dobrze rozwiniętej zdolności percepcji postrzegają oni stan dowolnego układu w ten sam sposób. Czyli, że istnieje dokładnie jedna prawda o rzeczywistości (dokładnie jeden zbiór informacji odwzorowujących rzeczywistość) i nie podlega ona kształtowaniu poprzez samą tylko, czyjąkolwiek percepcję rzeczywistości.

Co ciekawe, pewne intuicje w tych kwestiach miał Łucjan Böttcher – wyraził je w książce, która wkrótce ukaże się w wydawnictwie Rivail ...no ale to są tylko intuicje ...zresztą ja ich raczej nie podzielam, chociaż doprowadziły Autora do bardzo optymistycznych wniosków.

[atalia]

A dlaczego niby musi ta koncepcja być tak pesymistyczna?
Najwyraźniej Twoje ego zajadle broni swojego stanu posiadania.

[Luperci Faviani]

Erozja pamięci byłaby w istocie erozją części osobowości duszy.

Ty masz swoją osobowość mimo, iż nie pamiętasz wszystkich szczegółów swojego aktualnego życia.

[cthulhu87]

Erozja pamięci byłaby w istocie erozją części osobowości duszy.

Ty masz swoją osobowość mimo, iż nie pamiętasz wszystkich szczegółów swojego aktualnego życia.

A jednak pamięć ma zasadnicze znaczenie w podtrzymywaniu jaźni człowieka. Kiedy rodzi się dziecko na początku nie widzi różnic między sobą a rzeczywistością, dopiero po pewnym czasie dzięki śladom pamięciowym, które pozostają w umyśle wskutek interakcji z otoczeniem, pojawia się rozróżnienie między ja i tym, co na zewnątrz.

Badania dowodzą, że nawet tak podstawowe kategorie umysłu jak pojęcie przestrzeni wynikają z korzystania przez ludzki umysł z zapisów pamięciowych, które są rezultatem interakcji z otoczeniem. Kiedy po raz pierwszy chirurgicznie udało się zdjąć kataraktę z oczu niewidomego od urodzenia, okazało się, że ten człowiek nie miał w umyśle pojęcia przestrzeni tak, jak człowiek widzący. Wszystko co widział wydawało się "płaskie" i nie mógł tego skoordynować z pozostałymi zmysłami. W takich sytuacjach trzeba uczyć się wszystkiego na nowo, uaktywniać obszary mózgu, które wcześniej nie były używane - a nie da się uczyć czegokolwiek bez pamięci.

Jestem przekonany, że gdyby nie pamięć, rozumiana jako zapis wszystkich wrażeń, bodźców zmysłowych w umyśle, człowiek nie posiadałby nawet podstawowego poczucia odrębności własnej jaźni.

[Krzysztoff]

A dlaczego niby musi ta koncepcja być tak pesymistyczna?
Najwyraźniej Twoje ego zajadle broni swojego stanu posiadania.

ego boi się przestać istnieć

Swoją drogą akurat w tych kwestiach wszelkie wiarygodne badania nad regresją i wspomnieniami z poprzednich wcieleń wskazują na to że pamięć poprzednich wcieleń pozostaje.
Naukowcy (nieliczni) skłaniają się do nowego paradygmatu że pamięć jednak jest składowana poza ciałem materialnym.
Wydaje mi się że Moreira pisze w swojej książce że ta pamięć zapisuje się w jednej z "warstw" ciała duchowego...