Forum Spirytystyczne

Taki temacik, może wiele osobom pomoże może żadnej. Warto spróbować. Chodzi mi co w sytuacjach "krytycznych" pomaga wam odnaleźć spokój ? Mi to właśnie takie proste słowa: Przecież Bóg nie da Ci krzyża, którego nie będziesz w stanie dźwigać. Gdy o tym pomyślę i wezmę sobie to do serca, zaakceptuje sytuację od razu znajduję rozwiązanie. I oczywiście modlitwa, takie wylanie z siebie tego zła i prośba o pomoc to też bardzo pomaga chyba każdemu z nas A jak u Was to wygląda ? :>

Ja w "sytuacjach krytycznych" staram się w pierwszej instancji zwrócić do swojego przewodnika (anioła, opiekuna). Do niego kieruję najpierw swoje prośby, a jak czuję, że jest naprawdę źle (lub tylko tak sobie wyobrażam) to zwracam się do Boga. Ze swoim przewodnikiem staram się utrzymywać w miarę częsty kontakt i także modlić się do niego, nie tylko z prośbą, ale i z podziękowaniami. Czasami stosuję też afirmacje, tzn. technikę urzeczywistnienia wybranych cech (np. w skupieniu powtórzyć parę razy "Ja jestem miłością", "Ja jestem dobrem", "Ja jestem cierpliwością". Można też np. zapisać to 10 razy w zeszycie co jakiś czas). Myślę też nad regularną medytacją, bo kiedyś nieco medytowałem i czułem się też lepiej. Takie technki mi pomagają. Jak sobie jeszcze coś przypomnę, to zapiszę.

Prawie zawsze zwracam się do Boga i prawie zawsze czuję ulgę. Nie rzadko ogarnia mnie wspaniałe uczucie błogości i szczęścia...

Kiedy jestem w naprawdę trudnej sytuacji i kiedy się boję, zaczynam czuć obecność kogoś mi bliskiego kto umarł stosunkowo niedawno. Na początku bałam się tej obecności. Ale teraz, kiedy przeczytałam Księgę Duchów i kiedy czytam wypowiedzi na forum, wiem że nic złego mi się nie stanie gdy zawierzę się Bogu. Czasem mam wrażenie, że coś złego czai się koło mnie, wtedy zaczynam się modlić i lęk momentalnie znika.

Kiedy jestem w trudnej sytuacji, albo gdy przede mną jest jakieś ważne zadanie do wykonania, lubię wtedy popatrzeć nocą w niebo - w kosmos, gwiazdy. Mówię sobie, że przecież moje sprawy nie są wcale takie ważne, nie warto tak wszystkiego przeżywać i przejmować się, zwłaszcza, że znaczę mniej niż ziarnko piasku na pustyni. Podobne odczucia można mieć, gdy czyta się liche, dawno zapomniane wiersze dawno zapomnianych ludzi w jakiejś XIX-wiecznej gazecie - tyle po nich zostało!

Może nic w tym konstruktywnego, ale mnie uspokaja, a nawet pomaga, gdyż oczyszcza z negatywnych emocji i pozwala uniknąć stresu w sytuacjach, kiedy trzeba stanąć na wysokości zadania.

Poza tym uważam, że zawsze jednak trzeba wierzyć w przyszłość i w to, że nasza praca nie idzie na marne